Op 23 maart 2019 vieren we ons 45 jarig bestaan. Op deze pagina wordt onze geschiedenis beschreven te beginnen met de afgelopen periode.
2014-2018
De periode 2014 -2018 is de meest speciale periode in de geschiedenis van PRO Sliedrecht. Voor het eerst gaat een langgekoesterde wens na 40 jaar in vervulling; de partij komt in het college met Hanny Visser als wethouder. Dit na een klinkende verkiezingsoverwinning, 27,3% van de stemmen levert vijf, bijna zes, zetels op. En voor het eerst duurde de onderhandelingen eens langer dan een half uur. Het college bestaat naast PRO Sliedrecht uit SGP/ChristenUnie en de VVD. Eigenlijk viel alles samen. Hanny Visser was er klaar voor en nieuwe mensen in de fractie en steunfractie zorgden voor een vollediger afspiegeling van de Sliedrechtse samenleving. Het Sliedrechtse spreekuur dat Hanny Visser op vrijdagmiddag begon in de hal van het gemeentekantoor baarde opzien. Het werd heel ongebruikelijk gevonden, maar het werkt en bestaat nog steeds.
Peter de Borst, Rob Penning, Wim Blanken en Gerrit Venis vormen de raadsfractie, samen met fractievoorzitter Timo Pauw. Jeroen Loeve is burgerraadslid en Gerrit Venis voorzitter van het bestuur van de vereniging. Marthijn Sneijder volgt Gerrit in maart 2015 in die functie op. Omdat hij het in 2017niet meer kan combineren met zijn werkzaamheden, gaat de voorzittershamer tijdelijk naar Tom Pauw, totdat in maart 2018 zijn broer Timo het voorzitterschap overneemt. Naar hij hoopt voor langere tijd.
Hanny: “Het is eigenlijk vier jaar een leerschool geweest om coalitiepartij te zijn. Wij gingen voor het dualisme en zijn vooral ook buiten gebleven, op straat. Dat hebben we moeten uitleggen aan het college, maar het werd geaccepteerd en gerespecteerd.” PRO Sliedrecht drukt haar stempel op de Dijkvisie, het Evenementenbeleid, Recreatief Knooppunt en ook op PFOA waarover de eerste verhalen in 2015 verschenen. “Anton van Rees heeft het aangezwengeld”, zegt Hanny Visser in het kader van ere wie ere toekomt. Door het vertrek van wethouder Theo den Braanker ging het PFOA dossier over naar Hanny. Niet het makkelijkste onderwerp. Ondertussen werd het dualisme in de praktijk gebracht toen bleek dat Timo Pauw als enig raadslid van PRO Sliedrecht besloot voor het toestaan van autoverkeer op Kerkbuurt-Oost de doorslaggevende stem gaf om het plan door te laten gaan.
In 2017 ontstond er hommeles over het verkeersbeleidsplan van wethouder Dijkstra. Vooral het idee om autoverkeer over de Tiendweg toe te laten, bracht een hoop commotie teweeg. “Ik heb nog nooit meegemaakt dat er zo veel gebeurde tijdens een PRO Wandeling”, aldus Timo Pauw. “In Sliedrecht-Oost zagen we met eigen ogen wat er aan de hand was en overtuigden de bewoners ons dat dit nooit zou kunnen.” Op dat moment is PRO Sliedrecht eigenlijk een oppositiepartij binnen de coalitie, maar wel een effectieve. Het plan is snel teruggetrokken. PRO Sliedrecht maakt indruk in de Staatsliedenbuurt door actief de bewoners op te zoeken en zich sterk te maken voor een groter aandeel sociale woningbouw. Het collegebesluit voor het Recreatief Knooppunt kon de partij helaas niet tegenhouden en dat wordt als een dieptepunt ervaren. “Dat komt omdat we er zelf niet van overtuigd zijn dat het er komt”, aldus Hanny. Omdat er al in het coalitieakkoord een voorbehoud was gemaakt, loopt de coalitie geen schade op.
Regeren is niet alleen vooruitzien, maar ook polderen. Zo is het opheffen van het gedoogbeleid in de vorm van soft drugs gebruiken in Elektra geen idee van de partij, anderzijds stemt SGP/Christenunie wel in met het opknappen van het pand. Een mooie samenwerking was die met dominee Joost Schelling, naar aanleiding van zijn noodkreet over het diplomazwemmen. De motie werkt; in samenwerking met Stichting Leergeld krijgt iedere Sliedrechter vanaf 5 jaar de gelegenheid om gratis het A- en B-diploma te halen.
In 2017 moet niet alleen PvdA-collega Anton van Rees aan de bak met regionale en landelijke media, ook Peter de Borst, Timo Pauw en Hanny Visser zien de camera’s op zich gericht in het Chemours en GenX-verhaal. Met name het onderzoek naar de waarde in het bloed wordt voor ruim 400 mensen geregeld. En zo ging het richting de verkiezingen van 2018. De verkiezingsactie waarvan iedereen nog de folder weet te herinneren waarin stond wat PRO Sliedrecht had binnengehaald, maar ook heel eerlijk wat er niet is gelukt. Met name die eerlijkheid wordt gewaardeerd. Wat nooit weggeweest is, is PRO Sliedrecht op straat. PRO festijn voor de kinderen, PRO wandeling voor contact met de inwoners en het maandelijkse spreekuur bij Brasserie De Dijk.
In deze periode worden Mark Verheul, Maria Stam, Hetty Advokaat en Glawish Safai Pour lid van de steunfractie.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
PRO Geschiedenis
In januari 2010 verscheen het boekje ‘Al 35 jaar dwars voor Sliedrecht’. Hierin is de geschiedenis van PRO Sliedrecht beschreven. U kunt de digitale versie hier downloaden als PDF. Deze internetversie is onze geschiedenis in het kort, aangevuld tot 2014. De periode 2014 – 2018 verschijnt binnenkort.
In Sliedrecht is D66 in 1970 het meest linkse deel van Sliedrecht. Paul Koot komt dat jaar in de raad voor D66 en breekt een lans voor de eigenaren van dijkhuizen die hun bezit moeten opgeven voor de dijkverhoging. Na een aantal jaar vindt hij D66 te behoudend en richt de Progressieve Oriëntatiegroep Sliedrecht (P.O.S.) op. Het doel is om progressieve krachten in Sliedrecht te bundelen. Aanhangers van PvdA, EVP, D66, PSP, PPR, CPN en progressieve partijlozen nemen eraan deel. In mei 1974 ontstaat hieruit Progressief Sliedrecht.
Binnen de P.O.S. zien we May van der Wal. Een aimabele vrouw met een PvdA-achtergrond, groene ideeën en echtgenote van de hoofdchirurg van het Sliedrechtse ziekenhuis. Zij is de eerste vertegenwoordiger van Progressief Sliedrecht in de nieuwe raad van 1974. Bewust voor één jaar, want het volgende jaar emigreert zij samen met haar man naar Frankrijk. Zij speelt een belangrijke rol; door haar voorzet is de groep naast radicaal en brutaal ook gerespecteerd. Paul Koot volgt haar op. Hij kent een onorthodoxe methode van politiek bedrijven, dat valt niet altijd goed. Maar als bouwkundig ingenieur schrijft hij gefundeerde stukken als verzet tegen de sloopplannen van het Hoogheemraadschap. Ook de demping van het Middeldiep en bouwen over de spoorlijn komen aan bod. Paul stuurt erop aan om ‘woonwethouder’ te worden. Aan het eind van deze vier jaar zet Johan Blokland zijn eerste schreden naar de partij. Hij zal daar 20 jaar lang een belangrijke rol spelen, bewust op de achtergrond . Paul Koot verhuist aan het eind van deze periode en trekt zich terug als fractievoorzitter.
Floor de Jongh (23) neemt het stokje over. Als eigenaar van een natuurvoedingswinkel past hij in het plaatje van Progressief Sliedrecht. Floor heeft verstand van politiek en zit vol met progressieve idealen. Zijn gave als begenadigd spreker dwingt respect af. Hij is betrokken bij de verkiezingsstrijd die wordt ingezet met een krant: ‘10 sprookjes over Sliedrecht’. Dit vervangt het partijprogramma, tot verontwaardiging van de andere politieke partijen. In 1980 treedt Klaas de Winter toe tot de steunfractie. Hij strijdt tegen de plannen om de oostzijde van de Stationsweg te slopen en zorgt voor de publiciteit.
Andere kwesties; het behoud van boerderij De Mariahoeve en de strijd tegen de gang van zaken rond Theater De Bonkelaar. Floor houdt het aan het eind van deze vier jaar voor gezien. Dit is de eerste keer dat serieus wordt overwogen de partij op te heffen. Tegen de verkiezingen van ’82 reageerden Nel Mooy, Peter Boon en Frans Slootweg op een oproep in de krant. Nel wordt nummer 1 op de lijst. Zij krijgt een stoomcursus om het fractievoorzitterschap op zich te nemen.
Progressief Sliedrecht behoudt haar zetel, die wordt ingenomen door Nel Mooy. Haar onervarenheid speelt haar parten, middenin het politieke spel staan vindt ze niet makkelijk. Omdat de sloopplannen voor de Stationsweg de ijskast in gaan, stort Klaas zich op de plannen van de NS om het oude station te slopen. Het college van B&W onderneemt geen actie om de sloop te voorkomen.
Werkgroep ‘Behoud Oud Station Sliedrecht’ wordt opgericht en Klaas zet zich in voor een nieuwe bestemming voor het gebouw; een ondernemerscentrum gecombineerd met wooneenheden. Uiteindelijk reist Klaas samen met burgemeester Hendriks naar Utrecht af en gaan daar de sloopplannen van tafel. De sloop van de stoepwoningen gaat wel door, in één daarvan woont Nel Mooy. Zo komt er op 1 januari 1984 vrij abrupt een einde aan haar fractievoorzitterschap, waar ze net een beetje in begint te groeien. Klaas de Winter neemt haar zetel over. Klaas houdt zich onderwerpgericht bezig. Met gifvrije onkruidbestrijding en energieopwekking met windmolens in de Alblasserwaard. De voorstellen worden weggelachen in de raad, maar voor Lia Hertog juist een reden om lid te worden van de partij.
Vlak voor de verkiezingen is Progressief Sliedrecht weer op sterven na dood. Er is een harde kern met o.a. Cees Kraaijeveld en Johan Blokland. De namen van Teus de Leeuw, Hannie Hueber, Lia Hertog en Tom Pauw verschijnen na een oproep in de krant. Peter Kraaijeveld van het zichzelf opheffende D66 wordt gevraagd of hij interesse heeft voor Progressief Sliedrecht. De ervaren Kraaijveld is meer dan welkom. Ook hij geeft de credits aan Johan Blokland die op de achtergrond de partij in leven hield. Al met al krabbelt de partij weer op. Zo kan de verkiezingscampagne voor 1986 worden opgetuigd met Kraaijeveld en De Winter als politiek tandem. In die periode wordt ook de slogan ‘Hart voor je dorp’ verzonnen.
In 1989 wordt De Waakhond opgericht. Een partijblad naar idee van Peter Kraaijeveld, uitgevoerd door Johan Blokland. Kraaijeveld maakt ondertussen in de raad van zijn hart geen moordkuil, vooral de SGP krijgt er van langs. De Bonkelaarkwestie wordt hoog opgespeeld, Peter noemt het een ‘een rechtse ballentent’ en wil er een dorpshuis van maken.
De verkiezingscampagne slaagt, Progressief Sliedrecht wint twee -bijna drie- zetels. Kraaijeveld krijgt Tom Pauw naast zich. Even wennen voor Peter die gewend was om in zijn eentje te opereren. Zo stemmen de twee zelfs tegengesteld over de reclamezuil van Ikea. Hanny Visser is vaak op de publieke tribune te vinden. Haar moeder werkt in Theater de Bonkelaar, nog steeds een heet politiek hangijzer. Hanny fungeert volgens Lia vanaf de publieke tribune als een soort derde raadslid, want “enige opstandigheid is haar niet vreemd.“ Hanny ziet zoveel lafhartigheid dat zij haar mijn mond niet kan houden. Zij meldt zich aan als steunfractielid en wordt “vanaf dat moment als een mot naar het licht toe getrokken.” De partij schenkt weinig aandacht aan de eigen opbouw. Peter Kraaijeveld zegt daarover achteraf: “We waren meer bezig om de gemeentelijke organisatie aan te vallen.” Progressief Sliedrecht wil ondertussen de volledige ziekenhuisfunctie behouden. Er wordt aan het eind van de periode serieus gepraat met VVD en PvdA in een geheim overleg over collegedeelname.
Bij de volgende verkiezingen worden drie zetels in de wacht gesleept. De campagne voor de verkiezingen was dan ook professioneel opgezet. Tom Pauw krijgt als fractievoorzitter Hanny Visser en Lia Hertog naast zich. Hanny was in de veronderstelling dat ze op een onverkiesbare plaats stond, maar dat ging anders. Zo maakt zij, zwanger en met een gebroken been in het loopgips, een memorabele entree in de raad. Een paar maanden erna komt het voorstel om het ziekenhuis in Sliedrecht te sluiten. Voor Lia Hertog wordt het een rampjaar; zij werkt in het ziekenhuis én is lid van de gemeenteraad. Aan De Bonkelaar valt geen politieke eer te behalen. Het failliete theater wordt in 1996 voor de neus van de gemeente opgekocht door Arie Brandwijk die er een automuseum van maakt. Dat is geen lang leven beschoren; alleen als Voedselbank is het gebouw later nog van nut. Een groot item wordt de bouw van een moskee waar de omwonenden tegen in opstand komen.
Peter Kraaijeveld heeft er na een pauze van drie jaar weer zin in. Hij komt terug als lijsttrekker en er wordt weer serieus gesproken over collegedeelname. Ook dit keer lukt het niet. Voor Tom Pauw het duwtje om ermee te stoppen. De drie zetels worden bezet door Peter Kraaijeveld, Hanny Visser en Lia Hertog. In deze tijd komt de problematiek rond de Derde Merwedehaven aan het licht. Hanny Visser en Lia Hertog krijgen het voor hun kiezen met de kwestie rond de moskee. Een deel van de bevolking is voor, het andere tegen. De stemming, telkens als het onderwerp ter sprake komt, is niet bepaald gemoedelijk. Wat Kraaijeveld betreurt is de naamsverandering in 2001 naar Leefbaar Sliedrecht. “Ook al hadden we al jaren ‘leefbaar’ in onze uitingen, dat hadden we niet moeten doen.”, In 2002 komt door zijn verhuizing een definitief einde aan zijn Sliedrechtse politieke carrière. Ondertussen dienen zich nieuwe mensen aan; Gerrit Venis, Timo Pauw en Bram de Winter. Hanny Visser krijgt te horen dat ze er klaar voor is om fractievoorzitter te worden.
Als Leefbaar Sliedrecht gaat de partij de verkiezingsstrijd in. De vreugde is groot als er vier zetels komen. Met Hanny Visser als fractievoorzitter en Gerrit Venis, Timo Pauw en Bram de Winter in de raadszetels is het een partij om rekening mee te houden. De partij is faliekant tegen een Drechtstad, maar om niet buiten spel te komen staan, gaat Gerrit Venis de Drechtraad in. Als daar een voorstel wordt gedaan om Bureau Drechtsteden samen met andere instanties te laten verhuizen naar het Tomado-gebouw in Dordrecht stemt Gerrit als enig lid van de Drechtraad tegen. Dat levert kritiek op. De verhuizing gaat overigens niet door en wel precies om de argumenten die hij gebruikte. De steunfractie groeit verder, o.a. met Marthijn Sneijder die sinds begin 2002 waardevolle bijdragen levert. De in PRO Sliedrecht omgedoopte partij profileert zich aan alle kanten. Kerkerak, het Winklerplein en de accommodatie rond de voetbalvelden zijn actueel, ondertussen pakken zich rond PRO Sliedrecht donkere wolken samen.
Bij PRO Sliedrecht wordt, gezien het Leefbaar effect wel rekening gehouden met het verlies van een zetel. De waarheid is in dit geval hard; van de vier zetels blijven er slecht twee over. Door voorkeurstemmen komt niet Gerrit Venis als tweede in de raad, maar Timo Pauw. Na het afwijzen van een onafhankelijke raadspagina begint PRO Sliedrecht in 2007 een alternatieve raadspagina in Het Kompas waarin de standpunten met regelmaat publiek worden gemaakt onder de naam PROfiel Sliedrecht. Als Hanny in deze periode merkt dat aan één belofte van de partijen over de langdurigheidbijslag in de Drechtraad geen gestand wordt gedaan, gebeurt er iets bijzonders. Ze voelt zich dusdanig in de steek gelaten dat zij besluit uit die commissie te stappen. In Sliedrecht heeft dat wel tot een misverstand geleid, als zou PRO Sliedecht zich geheel teruggetrokken hebben uit de Drechtraad. Ten onrechte. Met 15 punten en een boekje over het 35-jarig bestaan onder het motto ‘Al 35 jaar dwars voor Sliedrecht’ gaat PRO Sliedrecht de verkiezingsstrijd in.
2010 – 2014
In 2010 gebeurt iets bijzonders. De verkiezingsuitslag is nu een reflectie van hoe de partij zichzelf heeft geprofileerd. Vier zetels worden bezet door Hanny Visser, Timo Pauw, Marthijn Sneijder en Wim Blanken. Laatstgenoemde komt oorspronkelijk uit de PvdA-gelederen, maar heeft zich met volle overtuiging opgeworpen tot enthousiast PRO Sliedrecht fractielid. Ook in deze periode zijn er genoeg kwesties. De bestuurscrisis, het gedwongen vertrek van burgemeester Martin Boevée, de fraudezaak van een ambtenaar, de Derde Merwedehaven problematiek die opnieuw schandalen met zich meebrengt, het Watertorenterrein, Winklerplein enzovoorts. Voor wat betreft de bestuurscrisis mag gezegd worden dat alleen PRO Sliedrecht zich sterk heeft gemaakt voor Martin Boevée, de andere partijen lieten hem gewoonweg vallen. PRO Sliedrecht weet ondertussen de aandacht op zich te vestigen. Met advertenties, discussies en vooral door de oprichting van PRO Actief. Partijleden die, bekend onder de naam ‘de gele jassenbrigade’ de straat verkiezen, desnoods boven de raadzaal. In de herfst van 2012 overlijdt mevrouw May van der Wal, de allereerste vertegenwoordiger van de partij in de raad, op 100-jarige leeftijd.
In 2013, treedt Peter de Borst toe tot de partij. Aanvankelijk op de achtergrond, maar hij is een typisch voorbeeld van nieuwe PRO Sliedrechters bij wie rechts of links er helemaal niet toe doet. Ondertussen vindt Hanny Visser dat, als je vier zetels hebt, je meer verantwoordelijkheid moet voelen; adel verplicht. Het is de opmaat naar bestuursverantwoordelijkheid. Ook al was de sfeer in het raadhuis de laatste jaren van deze periode na de bestuurscrisis allesbehalve uitnodigend, er hing iets in de lucht.
